Prolog

☸

          Brunet zamknął za sobą z hukiem drzwi , wzdychając ciężko. Emocje niemal dusiły go od wewnątrz. Ręce drżały, a oddech stał się nieregularny. Ciepłe powietrze utknęło w jego płucach, paląc je niemal żywym ogniem. Wszystko było jakby zamglone. Ból który mu teraz towarzyszył był tak nieznośny, że mózg wypierał wszelkie bodźce z otoczenia. Nie mógł uwierzyć w to, co teraz usłyszał. Usłyszał..."Nie"? Nigdy tego nie słyszał. Życie oszczędzało go, przed takimi doświadczeniami. Dzięki swojemu urokowi i pewności siebie, ale przede wszystkim ogromnej determinacji zawsze dostawał to, czego chciał. Tym razem jednak było inaczej. Jego serce pękło, gdy usłyszał: "Wybacz... wolę, żebyśmy zostali przyjaciółmi." Został odepchnięty. Inaczej wyobrażał sobie ten wieczór. Myślał, że nareszcie zatopi się w tych słodkich ustach, o których myślał całymi nocami. Liczył, że wreszcie ujrzy w jego oczach łagodny błysk, który będzie świadczył o tym, że patrzy na niego inaczej, niż na przyjaciela.

"Śmieszny... Tylko głupi myślą, że wszystko jest pewne."

          Chłopak odwrócił głowę, po raz ostatni spoglądając w zaświecone okno na piętrze. Nigdy nie czuł takiego upokorzenia. Był pewien, że to nareszcie odpowiedni moment.Uśmiechnął się lekko, wzdychając nad swoją głupotą. Teraz będzie musiał nauczyć się żyć bez niego, jednak ta myśl wydawała mu się głupim żartem. Jak mógł żyć bez niego, jak to właśnie on był jego życiem?

          Położył drżące ręce na kierownicy, siadając na motorze. Odpalił maszynę, słysząc znajomy turkot. Ten dźwięk na chwilę uleczył jego obolałe serce. Zjechał z podjazdu z niesamowitą prędkością. Koła motocyklu zmieliły suchą ziemię, rozrzucając jej małe kawałki wokół. Kai wyjechał na drogę. Ciemny księżyc wyrastał zza horyzontu, rozświetlając ciemną noc swoim blaskiem. Gdyby nie on zauważenie czegokolwiek w tej ciemności graniczyło by z cudem. Droga była całkiem pusta i właśnie ta pustka nakłaniała do przyspieszenia. Prędkość była czymś, co Jongin kochał i szanował ponad wszystko. Chłopak tak bardzo chciał poczuć tą wolność. Wiatr stał się jego przeszkodą. Powietrze było barierą, która wraz z prędkością starała się jeszcze trudniejsza do pokonania. Przezwyciężenie jej było, jak pokonanie samego siebie. Tym  była wolność. Nic nie mogło go zatrzymać. Kai posiadając tą moc czuł, że żyje. Nawet wspomnienia nie mogły go dogonić.

"Próbujesz zapomnieć? Nie możesz o nim zapomnieć... czy to nie śmieszne?"

          Na twarzy chłopaka pojawił się uśmiech zadowolenia, który jednak szybko zniknął. W jego głowie usłyszał cichy szept.Głos był mu całkiem obcy, jednak wypowiadane przez ten głos imię niemal paraliżowało go natychmiast. Sposób, w jakim tajemniczy głos wypowiadał to imię, był dziwny. Niebezpieczny i tajemniczy, jakby wiedział, jakie ból sprawiają te słowa. Wspomnienia sprzed kilku minut jakby uwolniły się z zamkniętego umysłu Kaia. Zobaczył oczami wyobraźni znajomy mu uśmiech. Miał to stracić? Chłopak zacisnął mocniej ręce na kierownicy i ponownie przyspieszył. Im bardziej walczył ze swoimi myślami i chciał się ich pozbyć, tym szybciej one wracały. Chciał pozostać beztroskim Jonginem. Droga mieniła się w jego oczach, niczym niewyraźny obraz. Drzewa przy drodze stawały się przy takiej prędkości niewyraźną plamą, tak sam, jak szary asfalt, który przemierzała pędząca z prędkością światła maszyna. Jego serce uderzało coraz szybciej, a jadowity szept krążył między jego myślami, ciągle powtarzając to samo imię.

"Kim Jongin... kocham cię Jongin! To chciałeś od niego usłyszeć?"

          - Zamknij się - syknął brunet sam do siebie. Nawet nie czuł, gdy jego oczy zaszkliły się łzami. W końcu napłynęło ich tak wiele, że Jongin nie był w stanie nic zobaczyć. Obraz i tak był zamazany i zamglony, a przez łzy stał się jeszcze bardziej niewidoczny. Kai jęknął cicho z bezsilności, nie mogąc pozbyć się z myśli obrazu znanej mu twarzy. Chociaż ledwie widział, wcale nie zwalniał.  Zacisnął mocniej powieki, chcąc się pozbyć tego widoku i zatrzymać łzy.

"Jest... tylko jeden sposób, żeby zapomnieć..."

          Otworzył oczy, czując coś niepokojącego. Gdy to zrobił zauważył przed sobą niemal wyłaniającą się znikąd ciężarówkę, która jechała niecałe pięć metrów przed nim i na wprost niego. Rozchylił usta z przerażenia. Jego serce na moment się zatrzymało. Kierowca zdążył jedynie zatrąbić, dostrzegając jadącą naprzeciw maszynę. Kai automatycznie szarpnął kierownicą, chcąc zmienić kierunek, jednak było już za późno. Przymrużył oczy, przygotowując się na najgorsze. Metal niemal wbił się w przeszkodę. Chłopak uderzył o maskę auta, nie stanowiąc dla niej najmniejszej bariery. Czas jakby się zatrzymał. Na początku Jongin nic nie poczuł. Słyszał jedynie szczęk metalu, pisk opon i dźwięk łamanych kości. Ciężarówka po kilku piekielnie długich sekundach gwałtownie się zatrzymała, wraz z zatrzymaniem maszyny wątłe, niczym lalka ciało Kaia upadło na ciemną drogę. Dopiero wtedy receptory czucia zaczęły się odzywać. Poczuł, że żebra wbijają mu się w płuca i przy każdym oddechu przeszywający ból, wywoływał u niego skurcz w całym ciele. Wolał już nie oddychać, niż ponownie cierpieć. Powoli znikała z niego jakakolwiek świadomość. Nie tylko, przez poważne uderzenie w głowę, które pozostawiło po sobie krwawiącą ranę nad skronią, ale i przez brak tlenu. Spojrzał z przerażeniem na swoje zakrwawione palce, ale przy kolejnej fali bólu jego mięśnie ponownie się napięły, ujawniając kolejne obolałe miejsca. Ostatkiem sił położył się ma plecach, spoglądając w niebo. Uśmiechnął się. Z kącika ust spłynęła stróżka krwi, którą brunet niemal się dławił. Chciał w ostatnich sekundach życia, nie przegapić jego zakończenia i wyszeptać w myślach jakieś słowa pożegnania, jednak umysł koncentrował się tylko na bólu. Wzrok chłopaka stał się zamglony. Ciemne plamy pojawiały się na widzianym przez Jongina obrazie. Przerażony resztkami sił starał się złapać oddech. Bał się śmierci. Ból przeszywał jego ciało z każdym wolnym uśmiechem. W końcu jednak ustał. Czucie zniknęło, a wszystkie zmysły wyłączyły się, przez co Kai ostatecznie stracił kontrolę nad swoim ciałem. Widział jeszcze swoją zakrwawioną dłoń, ale nie mógł nią poruszać. W końcu nawet wzrok zalała czerń. Kai rozchylił lekko usta. Myśli odpływały. Jedyne, co był w stanie jeszcze usłyszeć, to imię osoby, która chciała być dla niego tylko przyjacielem. Czy to imię miało pójść za nim dalej niż do końca życia.Wszystko wyobrażał sobie dziś inaczej, wielu rzeczy się nie spodziewał, a już na pewno nie swojej śmierci. Kończąc życie, zaczął żyć naprawdę.

"Tak długo na ciebie czekałem... Kim Jongin..."

ROZDZIAŁ 1▶▶

* * * 

Witam! To znowu ja! Mam nadzieje, że się nie zniechęciliście po tym epilogu... ciągle mam w głowie takie dziwne uczucie, że jest on chaotyczny i... ogólnie beznadziejny. Mam nadzieje, że chociaż udało wam się połapać co i jak. 

Dziękuje nowym obserwującym za zainteresowanie blogiem - czujcie się jak u siebie!
Nowe opowiadanie okazało się trochę bardziej rozbudowane, niż myślałam - z jednego wątku zrobiło się ich...wiele, więc możliwe, że rozdziałów będzie więcej niż planowałam.
Czekam na wasze opinie. :D