Epilog

Epilog... No nie wieże, że tak długo pisałam to opowiadanie, a kończę tylko na 9 rozdziałach. No, ale dłużenie akcji raczej by fabule nie pomogło.
Trochę mi smutno, że mało osób odzywa się na moim blogu, bo czuje się tak, jakby moja praca nie była wystarczająca. Właściwie to dlatego tak późno dodaje epilog, bo czekałam na to, że może ktoś się jeszcze odezwie pod tamtym rozdziałem. Przy okazji dziękuje wszystkim osobą, które lubiły to opowiadanie i dziękuje za każdy komentarz - bo właśnie wasza opinia najbardziej poprawiała mi humor. Cieszyłam się, że dzielicie się tym, co wam przychodzi do głowy. Mam nadzieje, że będziecie się dzielić swoimi spostrzeżeniami częściej. :D
Oczywiście tak, jak obiecałam następne opowiadanie jest o EXO, ale żeby nie było - o "Born from Evil" nie zapomnę i będą się pojawiać związane z nim oneshoty - nawiązujące do dawnych rozdziałów. Może nie tak często, ale przynajmniej do kilku się pojawią.
W najbliższym czasie dodam epilog do nowego opowiadania.
A i przepraszam, za możliwe błędy. :D

__________________________________________________

          Szatyn westchnął głęboko, spoglądając na zachód słońca, które powoli znikało za horyzontem. Pomarańczowo-złote smugi snuły się po niebie, zabarwiając chmury swoim blaskiem. Jego barwne kolory odbijały się w wodzie oceanu, a ona odwzorowała je tak dokładnie, jak lustro. Jedyną różnicą między tymi dwoma obrazami, był lekko rozmazany wizerunek nieba, na tafli wody. Winowajcą tego zjawiska były fale, które dzieliły taflę na małe, rozbite fragmenty, niczym puzzle.
          Szum wody uspokajał na tyle, że Taemin nie słyszał nic innego, nawet rozmów na głównym pokładzie. Chociaż to było trudne, to chłopak czuł ulgę, opuszczając miejsce, w którym spędził ostatnie kilka, naprawdę szczęśliwych miesięcy. Wreszcie zrozumiał, że gdyby nie przyjął zlecenia Chaerin, jego życie ciągle stałoby w miejscu. Kilka zlepionych ze sobą wypadków sprawiło, że znowu miał odwagę spełniać swoje marzenia i nie patrzeć w tył. Dlatego nie miał zamiaru i tam się zatrzymać na dłuższy czas. Czy tego chciał, czy nie, czas mijał, a on jeszcze wielu rzeczy nie widział, wielu rzeczy nie robił i niewiele jeszcze wiedział. Nareszcie mógł poznać świat, co od zawsze było jego marzeniem. Stał się wolny. Klatka ze złych wspomnień zniknęła, gdy zrozumiał, że to co było, nie ma prawa wpływać na to, co będzie. Życie nie zostało nigdzie zapisane. Człowiek zawsze może je zmienić i podejmować własne decyzję, z dobrym, lub złym skutkiem, ale przynajmniej z myślą o sobie. Gdy z perspektywy czasu Taemin patrzył na ten swój głupi strach, czuł obrzydzenie do tej osoby, sprzed kilku miesięcy. Wszystko, co w sobie zmienił zawdzięczał Minho. Chłopakowi, który niczego nie utrudniał, nie dodawał niepotrzebnych problemów i nie wymyślał nowych wymówek, które tylko by go ograniczały. Gdyby nie spotkanie z nim, na zawsze pozostałby samotny i tkwiłby w jednym miejscu. W sumie dzięki niemu podjął decyzję o wyjeździe. Chciał zostać w nim w Seulu, ale Minho stwierdził, że nie pozwoli osobie, którą kocha utknąć w jednym miejscu, tylko ze względu na niego. Uświadomił mu, żeby robił, co chce, bo gdy będzie chciał wrócić, jedyną rzeczą do pokonania będzie odległość. Nic więcej.
          - Znów myślisz o głupotach? - Taemin usłyszał nad sobą znajmy mu głos. Spojrzał półprzytomnie na stojącego nad nim chłopaka. Minho odpowiedział mu jedynie ciepłym uśmiechem.
          - Głupoty? Myślałem o tobie... ale jeśli chcesz nazywać to głupotą, to proszę - burknął pod nosem.
          - To by wyjaśniało twoją dziwną minę i tępy wzrok. Często tak masz... czyli tak często o mnie myślisz? - Brunet usiadł na ławeczce, obok szatyna. Taemin w odpowiedzi na pytanie skarcił go wzrokiem.
          - Ciągle się dziwie, że ze mną wyjechałeś -szepnął ledwie słyszalnie.
          - Żałujesz?
          - Nie! Po prostu...
          - Nie wytrzymałbym bez ciebie -przerwał mu.
          - To trochę banalnie brzmi. W końcu jakoś, kiedyś beze mnie funkcjonowałeś -odpowiedział szorstko.
          - Jakoś, to nie znaczy dobrze.
          - Skoro jestem dla ciebie taki ważny, to czemu wydaje mi się, że ciągle nie wszystko o tobie wiem? -zapytał bardziej spokojnie, niż się tego spodziewał. Obrócił głowę, spoglądając na twarz siedzącego przy nim bruneta. Chłopak przysunął się bliżej. Oplótł palcami jego chłodną dłoń, którą młodszy podpierał się o ławkę.
          - Naprawdę chcesz coś o mnie jeszcze wiedzieć? - Pochylił się nad nim. Taemin skinął głową. - W takim razie ci nic nie powiem -szepnął. Taemin nie spodziewał się takiej odpowiedzi. Spojrzał na niego lekko zdenerwowany. - Chcę być dla ciebie tajemnicą, którą będziesz rozwiązywał całe swoje życie -dokończył, spoglądając na niego z demonicznym uśmieszkiem. Szatyn nic nie odpowiedział. Minho z satysfakcją wstał z ławeczki. -A! I jeszcze jedno. -Obrócił się w stronę Taemina. Pochylił się nad nim, po czym delikatnie pocałował go w policzek. Chłopak gwałtownie przyłożył rękę do tego miejsca, ciągle czując tam dotyk warg Minho. Czuł, że się rumieni, a zależało mu na tym, żeby nie okazywać brunetowi, jak bardzo każdy jego dotyk jest dla niego ważny. - W naszym pokoju jest jedno łóżko - wyszeptał Minho tuż przy jego uchu. Chłopak poczuł, jak przez jego ciało przechodzi ciepły dreszcz. - Pokaże ci do czego zdolny jest seme.
          - Seme?! - Głos chłopaka stał się lekko wyższy. - Zapomnij! Zapomnij o czymkolwiek pieprzony napaleńcu! -krzyknął. Minho uśmiechnął się tylko pod nosem. Obrócił się na pięcie, po czym wszedł do środka, zostawiając Taemina samego. - Nawet jeśli, to kto powiedział, że ty masz być seme?! Pokaże ci dziś w nocy, że się mylisz! -wrzeszczał, za wychodzącym chłopakiem. Zdenerwowany zacisnął ręce, nie panując już nad wypowiadanym przez siebie potokiem słów. Gdy trochę się uspokoił spojrzał na stojącą naprzeciw niego kobietę, która przyglądała mu się lekko zszokowana. Najwidoczniej stała tu od dłuższego czasu, przysłuchując się ich rozmowie. Zawstydzony Taemin usiadł na zajmowanej wcześniej przez siebie ławce, odwracając wzrok od kobiety. Jego policzki zaczerwieniły się jeszcze bardziej niż wcześniej, a serce biło tak szybko, jakby chciało uciec z klatki piersiowej.
          Dlaczego tylko Minho potrafił go tak denerwować? To dziwaczne uczucie, całkiem przejęło nad nim kontrole. Nagle wszystkie drobne gesty jego drugiej połówki były ważne. Wyglądało na to, że dopiero teraz naprawdę się zakochał. Czuł się trochę śmiesznie, mając wszystkie objawy choroby, zwanej miłością. Zrobiłby wszystko, żeby tylko być z Minho. Nie chciał już z tym walczyć, bo męczyło go to jeszcze bardziej. To był dla nich początek. Początek bycia naprawdę szczęśliwym.